ساحل آرامش

وقتایی هست که دلت تنگ روزای کودکیت میشه،روزایی که وقتی به دوستت میگفتی قهرم تاقیامت! اماقیامتت چنددقیقه بعدش بود؛روزایی که روی نیمکت های چوبی مجبوربودی 3نفری بشینی ووقت امتحان املاء نفروسط بایدپایین می نشست.جامدادی هاشکلای خوشگلی داشتن بعضیاشون شبیه مداد،بعضی هام شبیه ماشین بود وهرکی که ازاونا داشت کلی برابقیه کلاس میذاش،،بعدشم که تراش های چرخی مدشد که دیگه هرکی اونو داشت،بایدبهش کلی اصرارمیکردی وخوراکی میدادی تا بهت فقط نشونش بده.آخ اون روزی که معلم بهت میگف:فلانی ازفرداتومبصرکلاسی!چه ذوقی میکردی وتودلت داشتی آماده میشدی که تلافی اون روزایی که فلانی اسمتونوشته بودباکوچکترین حرکتش سرش دربیاری،،روزایی که درس نخونده میرفتی سرکلاس،همش سرتومیدزدیدی که معلم نبینتت وصدات نکنه پای تخته،امابجاش، روزایی که خونده بودی مدام دستتو بالا میگرفتی ومیخواستی جواب هرسوالیو که معلم میپرسید،بدی.اصلا نمیدونستی دروغ چیه،دوست داشتن آدم بزرگا چه جوریه واصلنم نمیخواستی یاد بگیری. تنهای که اصلا مفهومی نداشت اما حالا بزرگ شدی،خانم/آقاشدی واس خودت!میدونی دروغ چیه،بازی بادل آدمای دیگه رابلدشدی،دورزدن دوستات، تیکه انداختن به استادیادانشجوهای دیگه واس اینکه خودتونشون بدی،پیچوندن مامان وباباو…سرت همش توگوشیته چیزی که توبچگی هات تصورشم نمیکردی،حالا تلگرام داری،اینستا وهزارتاازاین شبکه های مجازی! تنهایی روخوب میفهمی ،قهرکنی تاطرف نیادمنت کشی یادت نمیره کارش ،حتی اگرخودت مقصرباشی محاله پیشقدم بشی،آخه میترسی غرورت بشکنه!روزای خوب کودکی مادهه هفتادیا بااینکه بهتراز دهه های قبلمون بود،اماشیرینی های خاص خودشوداشت.حیف روزای رفته بااینکه امکانات الانو نداشت،اما خیلی باحال بود،دلم تنگ اون روزاس،،«روزگارکودکی برنگردد دریغا».

اخلاق اسلامی،اصالتا درپی تحول معنوی انسان وتبدیل او با انسان کامل است.دغدغه انسان اخلاقی،قرب به خداورسیدن به مقام نمایندگی او درزمین است،ازاین رووجودخودرا هرگز به کمترازآن نمیفروشد.اخلاق اسلامی ارزش های رفتاری وروحی خاصی به دست میدهد که باآنها،انسان اخلاقی فرصت هارا برای کام جویی،خودمحوری ولذت طلبی فرومینهد،امادرمقابل برخورداریهایی می یابد که زندگی اورا گواراوارزشمند میسازد.چندموردازاین برخورداریهای ازرشمند به شرح ذیل است؛

1. آرامش:نقطه مقابل اضطراب وپریشانی است وبه معنای رهایی ازهراس ونگرانی وبرخورداری ازاحساس امنیت است.
2. موفقیت:انسان موفق به کسی میگویند که احتمال دستبابی او به اهدافش نسبت به دیگران بیشترباشد.
3. امیدواری وایمنی ازاحساس پوچی:پوچ انگاری زندگی به احتمال زیاد برآمده ازبیماریهای روانی واختلالات شخصیتی است،چه بسابی بندوباری وبی اعتنایی فرد به موازین اخلاقی،بدبینی وپوچ انگاری رادرپی می آورد.
4. شادمانی:احساسی که درپی رسیدن به خواسته ها ویانزدیک شدن به آنها پدید می آید.
5. زیبایی:بازتاب تناسب وهماهنگی درجان آدمی است.
6. لذت:حالت ادراکی که هنگام یافتن مطلوب به مادست میدهد.
7. خلاقیت:کشف حقایق تازه وانجام کارهای بی سابقه،ظرفیت وپذیرشی میخواهد که اخلاق درایجاد وبالا بردن آن مؤثراست.
8. محبوبیت:هرکس درزندگی خواهان آن است که مقبول دیگران باشد،لذاکانون اصلی آن برآمده ازارتباط باخداست.
9. نیرومندی:انسانی که به خودسازی اخلاقی میپردازدوبامجاهده نفس،رذایل اخلاقی راازخانه جان برون می افکند،درواقع یکایک نقاط ضعف خودرااصلاح میکندوبدین سال به انضباط روحی وصلابت شخصیتی دست می یابد.

به جهان خرم ازآنم که جهان خرم ازاوست.               عاشقم برهمه عالم که همه عالم ازاوست

به حلاوت بخورم زهرکه شاهدساقی است.              به ارادت بکشم دردکه درمان هم ازاوست

**«برگرفته ازکتاب :مبانی ومفاهیم اخلاق اسلامی ،جمعی ازنویسندگان،زیرنظرمهدی علیزاده»»**

یکی ازروش های مناسب برای برطرف کردن علل وزمینه های رفتار نامطلوب اطرافیان،که ممکنه آزاردهنده باشه،  اینه که ازروش تغافل کمک بگیریم.تغافل به معنی خودراغافل وانمودن،چشم پوشی کردن وناآگاهی نمودنه،به عبارت دیگه یعنی فردازچیزی باخبره ولی به گونه ای رفتارمیکنه ک انگارازاون اطلاعی نداره.شاید بگید چراتغافل؟سوال خوبیه؛چون اینطوری هم احترام وشخصیت خود فرد حفظ میشه وهم آبروو کرامت طرف مقابل خدشه دارنمیشه.همچنین اینطوری کسی هم که تغافل کرده زندگی دلنشینی خواهدداشت،بنابه فرموده امیرالمؤمنین که میفرمایند:«کسی که تغافل نکند ودیدگانش رابربسیاری امور نبندد،زندگی اش تلخ میشود».ممکنه فردی بنابه دلایلی همچون کنجکاوی،تحت تأثیردیگران قرارگرفتن و…یک بارکاریو انجام بده وبعدش پشیمون بشه.چون احتمال پشیمون شدنش هست دیگه نیازی به تذکرنیست.

📎حدومرزتغافل

تغافل به معنی غفلت نیست،بنابراین پس ازاینکه رفتارنامطلوبیو درفردی دیدید یاشنیدید،بایدببینید بهترین واکنش درمقابل اون چیه؟

• گاهی با تغافل،فردپشیمون میشه ورفتارنامطلوب روتکرارنمیکنه
• گاهی تغافل لازمه اماکافی نیست وبایداقدامی به صورت غیر مستقیم برای تغییررفتارفرد انجام بدید.مثلا برادرکوچیکتون حرف زشتی میزنه،دراین موردممکنه بهترین برخورد،تغافل باشه،ولی بایدبررسی بشه که اواین سخنوازکجاو ازچه کسی یادگرفته.
• درمواردی هم تغافل روانیست وبایدآشکارابارفتارنامطلوب برخورکرد

🔔👇پس به این ترتیب،درتعیین حدومرزهای  تغافل میتونیم بگیم :به طورکلی،تغافل درامورکم اهمیت ورفتارهایی که برای تغییرآن راههایی جایگزین وجودداره،شیوه مناسبی تلقی میشه،امانسبت به‌ رفتارهای مهمی که درصورت تغافل،تکرارخواهدشدویا دیگرانو جسورمیکنه،شیوه خوبی نیست.